Тяжелая судьба Мариэтты Капнист. Графиня из ГУЛага
Увидев лишь раз, невозможно было забыть её худобу, борозды глубоких морщин, горящий взгляд, хищный нос. У актрисы Марии Капнист была идеальная внешность для ролей зловещих персонажей — недобрых старух, коварных ведьм. Немногим известно, что такой облик — последствие пятнадцати лет гулаговской каторги, а практически весь её жизненный путь — бесконечная борьба за выживание, постоянная муки и пытки…
Оборвавшееся детство
Мариэтта появилась на свет в потомственной дворянской семье в 1913 году. Её отец статский советник граф Ростислав Ростиславович Капнист был лично знаком с императором Николаем ⅠⅠ и имел все возможности обеспечить дочери блестящее будущее с достойным образованием, благополучным замужеством. Внешнюю привлекательность Мари унаследовала от матери Анастасии Дмитриевны, которая славилась необыкновенной красотой, владела 18-ю иностранными языками.
Но грянула революция.
В 1921 году отца расстреляли. Мать с детьми спрятали от расправы люди, работавшие в усадьбе Капнистов. В этот день у восьмилетней Мариэтты закончилось детство. Затем они жили в крестьянской семье, имевшей ещё шестерых маленьких детей. Мариэтту, чтобы скрыть дворянское происхождение, стали называть Марией. Как и всё, она работала на огороде, помогала по хозяйству, ходила в лохмотьях, голодала.
Вина ‒ дворянское происхождение
В 16 лет Анастасии Дмитриевне Капнист вместе с детьми удалось вернуться в Петербург, точнее уже в Ленинград, а Маше даже поступить на учёбу актёрскому мастерству в студию, действовавшую при городском драматическом театре. Педагоги быстро оценили её талант, но получить диплом о театральном образовании помешали древние дворянские корни. Девушке даже запретили проживание в родном городе. Пришлось уехать в Киев, где после окончания финансово-экономического техникума работала бухгалтером, а затем переехала в Батуми.
«Враг народа»
В 1941 году Марию ждал новый удар: ее обвинили в шпионаже и приговорили к 8 годам лагерей.
Отбывать заключение её отвезли в Карагандинскую область. Там она встретила Анну Тимиреву, вся вина которой заключалась в том, что её любил адмирал Колчак. Дружбу, начавшуюся в Карлаге, женщины сохранили на всю жизнь.
“К моменту нашей встречи Темирова отсидела почти 18 лет. Анна была натура артистическая — лепила, рисовала. Вместе с ней ставили мы в бараке ночные спектакли. Женщины нас благодарили, и мы были благодарны всем, ибо это нас морально поддерживало. Мы делали саманные кирпичи. Сначала не выходило, а потом по 180 штук за день наловчились делать. Изнурительная работа в невыносимой жаре, воды чуть-чуть, в бараках ночью нестерпимо. Начальник лагеря Шалва Джапаридзе охоч до лагерных женщин. Ночью присылал “сваху” из наших же, лагерных, и она приводила ему назначенных. Как-то приходит такая в барак и говорит: “Шалва помирает, просит тебя написать письмо его дочке”. Я пошла… Когда он попытался меня схватить, ударила его от страха и ненависти… И Шалва решил отомстить.
Конвойные бросили меня в мужской лагерь к уголовникам.
Затаилась, жду. Подходит вразвалку старший. И где у меня силы взялись. Крикнула: “Черви вонючие! Война идет! На фронте гибнут ваши братья, а вы дышите парашей, корчитесь в грязи и над слабыми издеваетесь. Были бы у меня пули…” Один предложил убить меня, но тот, кто верховодил, приказал: “Пусть говорит — не трогай!“ Между ними началась свалка, конвоиры пришли, забрали меня.
Лежу на нарах, думаю в отчаянии: не выживу. И приснился мне сон, помню до сих пор: лежит мешок с зерном на дороге, а люди смотрят на него и не знают, как взять. Не пойму, как очутилась возле мешка, подняла его и закинула на спину. И для меня он показался легким, как пух. Раздала людям пшеницу… На душе стало легко, светло. Проснулась и поняла: сон вещий. Делай людям добро и станешь всесильной. С тех пор стараюсь так делать.»
Потом был Степлаг, где отбывала срок с актрисой Татьяной Окуневской, попавшей сюда якобы за агитацию и пропаганду против советского строя.
“Этапы, пересылки, лагеря.
Никогда не говорили, куда ведут, дознавались потом сами. Навсегда в памяти этап от карагандинского лагеря в Жезказнан.
Пустыня. Палящее солнце. Сильный ветер с песком… Люди мерли как мухи. Мучила всех жажда. Запомнилась казашка, которая вышла с кувшином воды. Ей разрешили напоить самых слабых. Жезказган был чуть ли не самым страшным местом. Добывали уголь. Утром спускались в шахту, поднимались ночью… Нестерпимо болели руки и нога. Я была бригадиром. Однажды утром выписывала в конторе наряд и встретилась с конвоиром-казахом из карагандинского лагеря. Как же он воскрес? Ведь там, когда он выстрелил прямо в лицо той, которая отказалась стать его наложницей, мы сами скрутили его и живого засыпали песком… Узнав меня, ехидно усмехнулся и тут же начал страшно бить.
Меня спасало, что мой друг Георгий Евгеньевич присылал посылки. Их появление было дивом, волшебной соломинкой жизни. Куда я ни попадала, как вездесущий дух он находил меня: объявлялся письмами, посылками. Каким чудом были эти посылки! Сколько было за эти годы ужасного, тяжелого.
.. Но были и встречи, осветившие душу на всю жизнь.”
Новый смысл жизни
Здесь она родила дочь Радиславу. Отец, поляк Ян Волконский, впоследствии был расстрелян. В лагере в пустыне Жезказгана на работах в угольных рудниках беременную Марию Капнист с утра опускали в бочках на 60 метров вниз и лишь вечером поднимали наверх. С рождением Рады у Марии появился новый смысл жизни. Имя девочке Мария дала в честь героини рассказа Горького «Макар Чудра».
Только начавшую ходить дочку отправили в лагерный детсад. Вскоре мать увидела на нежной коже ребёнка синяки и ссадины. Однажды, оставив Раду в саду, она не ушла, а затаилась за дверью. В щёлочку увидела ужасную картину: воспитательница со словами о том, что выбьет из неё врага народа, принялась изо всех сил трепать малышку за щеку и награждать оплеухами.
Возмущённая мать кинулась защищать своего ребёнка. В результате изверг в образе воспитателя оказалась в больнице, а Марии на десять лет увеличили срок наказания и отправили на сибирский лесоповал.
Девочку же, невзирая на материнские мольбы, увезли в детдом.
Всю жизнь она была безмерно благодарна ещё одной лагерной подруге. Ожидавшую освобождения Валентину Базавлук, Мария попросила разыскать её Раду. Выполнить просьбу Валентине удалось с большим трудом. Девочке изменили фамилию и отчество, помогло в поисках только редкое имя Радислава. Каким-то образом женщина упросила перевести ребёнка в детдом своего родного Харькова. Она постоянно навещала девочку, которая называла её мамой. Настоящую же мать Рада долго не могла признать, отношения наладились, когда дочка достигла подросткового возраста.
А тем временем Валентина смогла совершить невозможное — добилась приёма у зампреда Совета Министров СССР А. Микояна и обратилась с просьбой заступиться за Капнист. В 1956 году Мариэтта на семь лет раньше вышла на свободу, спустя два года её полностью реабилитировали.
Возрождение
Бывшая красавица и аристократка, вышедшая на волю после 15 лет лагерей, в свои 43 года выглядела 80-летней старухой.
Возлюбленный друг Георгий Евгеньевич, ждавший ее освобождения и поддерживающий посылками в лагерях, встретив её на вокзале, не узнал и протянул ей букет со словами:
« Вас никто не встретил, и я не дождался, ту которую хотел увидеть много лет…»
От горького замечания, что она как раз та, кого он ждал, мужчина буквально потерял дар речи. Позже он попросил её руки. Но женщина отказала, посчитав, что на такой поступок его толкнула жалость. А друзьями они оставались до конца жизни.
После освобождения Мариэтта работала массажистом и дворником.
Затем, она устроилась в Киевский театр уборщицей: об артистической карьере думать не приходилось. Но удача всё-таки улыбнулась бывшей заключённой и графине в одном лице: в 45 лет ей предложили крохотную роль в фильме «Одна ночь», а потом и постоянную работу на киностудии имени Александра Довженко.
В 1958 году после ряда мытарств ей удалось получить роль игуменьи в фильме «Таврия» молодого режиссёра Юрия Лысенко.
Успех этой дебютной работы обратил на неё внимание многих режиссёров киностудии имени Довженко, где Мария Ростиславовна в дальнейшем активно снималась. Получила известность своими характерными образами — графинь, дам, загадочных старух, ведьм, цыганок и чародеек.
Не каждый артист с благополучной судьбой, имеет подобную фильмографию: «Война и мир», «Старая крепость», «Руслан и Людмила», «Цыган», «Бронзовая птица», «Табор уходит в небо» — почти 80 кинолент. В 75-летнем возрасте она стала Заслуженной артисткой СССР.
Печальный конец
У Марии Ростиславовны из-за работы в заключении под землёй развилась клаустрофобия, из-за чего она не пользовалась подземными переходами, что и стало причиной её гибели. В возрасте 79 лет Мария Капнист попала под колёса автомобиля, переходя одну из самых оживлённых автомагистралей Киева — Проспект Победы, у киностудии им. Довженко. Во время лечения травм она простудилась и умерла 25 октября 1993 года в киевской больнице от осложнений.
В память Марии Капнист в 2018 году её имя было присвоено одной из улиц столицы Украины.
zen.yandex.ru
Тяжелая и феерическая судьба актрисы Мариэтты Капнист
Мариэтта Ростиславовна Капнист начала свою кинокарьеру только в сорок пять лет, и запомнилась зрителям ролями загадочных графинь и ведуний. После революции она, как и многие представители аристократии потеряла все: родных, положение, деньги и свободу. Всего пятнадцать лет Мариэтта провела в сталинском лагере.
Родилась она в 1913-м году в семье графа Ростислава Капниста, у которого помимо нее уже было четверо детей. Малышка жила до семи лет в родительском доме, который зачастую посещали именитые гости и интеллигенция, включая Федора Шаляпина, который стал первым учить маленькую Мариэтту актерскому мастерству.
В 1917-м году семья Капнист, спасаясь от большевиков, перебралась в Крым, но в 1921-м году отец девочки был расстрелян отрядом ЧК. Потом на глазах шестилетней Мариэтты убили ее тетушку, умерли ее брат Василий и сестра Лиза.
Матери и Мариэтте помогли сбежать крымские татары, переодев их в свою национальную одежду.
В шестнадцатилетнем возрасте Мариэтта с матерью вернулась в Ленинград, и поступила в театральный институт. Там же у нее завязался роман с Георгием Холодовским. Педагоги прочили талантливой студентке блестящее будущее, но Мариэтту из-за дворянских корней исключили из института, и вовсе запретили жить в Ленинграде.
Девушка переехала в Киев, выучилась на бухгалтера, и стала работать. Но в 1941-м году она была арестована якобы по подозрению в шпионской деятельности, и осуждена на восемь лет лагерей.
В лагере в Карлаге она подружилась с Анной Тимиревой. Мариэтта работала в шахте полную смену, терпела домогательства начальства, но осталась несломленной. Верный Георгий присылал ей посылки с продуктами, которые во многом помогли ей выжить.
В 1949-м году после краткосрочного романа с Яном Волконским Мариэтта родила дочь Радиславу, которую вскоре отняли у нее и отправили в детдом. Ян же погиб.
Мариэтте удалось выйти на свободу, но ненадолго. В 1951-м году ее вновь арестовали и дали еще десять лет лагерей.
Благодаря подруге, Валентине Базавлук, заступившейся за нее перед Микояном, срок удалось сократить на семь лет. Мариэтта вышла на свободу в 1956-м году, а в 1958-м ее реабилитировали. На момент освобождения ей было всего сорок три года, но выглядела она как старуха.
Встречавший ее Георгий Холодовский поначалу даже не узнал в замученной женщине свою давнюю любовь. И, хотя впоследствии он сделал ей брачное предложение, гордая Мариэтта отказалась.
Дочь, выросшая без нее, сначала не признала Мариэтту, отдав предпочтение вырастившей ее Валентине Базавлук. Но впоследствии им удалось наладить отношения.
Однажды к Мариэтте, стоявшей в кассе кинотеатра подошел режиссер Юрий Лысенко, и предложил сыграть в его фильме. Так началась ее карьера в кино. Предложения сыпались одно за другим.
Завершение жизни Мариэтты Капнист было столь же трагичным, как и ее жизнь.
Она попала под машину в возрасте восьмидесяти лет, и не пережила полученных травм.
Мария Капнист — ниндзя Украинской ССР əməkdar artisti. Биография, yaradıcılıq — CəMiyyəT
Мария Капнист — Украинская ССР-нин əməkdar artisti. Bioqrafiya, yaradicılıq — CəMiyyəT
MəZmun
- Yadda qalan rollar
- Ən yaxşı film işi
- Anadangəlmə aristokratiya
- Kapnist ailəsinin tarixi
- İnqilab. Ailə faciəsi
- Ən yaxşı illər düşərgələrdədir
- Sarsılmaz atəşdə
- Boş yerdə
- Təsadü fən — кинотеатр
- Filmoqrafiya
- Ölümcül qəza
- Nəticə yerinə
Mili milyonlarla tamaşaçı tərəfindən ifadəli, bən zərsiz sərt görünüşü və personajların bənzərsiz yozumu ilə tanınan xarakterik ukraynalı aktrisa Maria Kapnist yüz iyirmidən çox film rolu oynamışdır.
Onun tipi əsrarəngiz yaşlı qadınlardır: qrafinya, sehrbazlar, dövrün cəmiyyət xanımları … Niyə sirli? Onlarda yenidən canlandırıldığından, Мария Капнист qəhrəmanlarını öz enerjisi, daxili anlaşılmaz gücü ilə doldurdu.
Və onu kinoteatrda görən uşaqlar (aldana bilməyənlər) inanırdılar: tam olaraq bir sehrbaz belə olmalıdır.
Yadda qalan rollar
Həmkarları bu fenomeni gördülər: tanış aktyorlarla tanış olduqdan sonra uşaqlar nədənsə həmişə özün ə zarafatla özünün dediyi kimi «Баба Яга» ya tərəf cazibə çəkdi. Səxavətli bir ruhla Maria Kapnist həmişə bu vəziyyətdə kiçik pərəstişkarlarına diqqət еще: onları bir zarafatla sevindirdi və ya hətta (vaxt olsa) onlarla bir oyuna başladı.
София Павловнанин təfsirindəki obrazı bir çox gənc tamaşaçı nəsli üçün unudulmaz oldu. «Tunc Quş» hekayəsinin məzmununa görə, bu keçmiş bir ev qulluqçusudur. Ancaq bu rolun ifaçısını qulluqçu adlandırmaq üçün yalan danışmaq deməkdir.
Aktrisa ona nə qədər əsil aristokratiya qoydu! Görünüşü tamamilə bu rolla üzvi şəkildə birləşdi: yanan gözlər, incəlik, dərin qırışlar, akvilin burnu. Orada hansı növ ev işçisi var? Daha doğrusu «Əlahəzrətlər»!
Tənqidçilərə görə, M.Gorky-nin qoyduğu yaşlı qadın İzergil obrazının nüanslarını çatdırmaq üçün ən yaxşı fürsət verilən bu ak триса иди («Tabor Göylərə Gedir» filmi).
Ən yaxşı film işi
Bununla birlikdə mütəxəssislər ən yaxşı film işinin Ruslan və Lyudmila’nın film uyğunlaşmasında Nainanın rolu oldu ğunu söyləyirlər. Сирли, мистик сербаздир. Onun dəyərini bilmək … Sovet rejissorları bu cür aktrisanı çoxdan arzulayırdılar. Ona bütün İttifaq şöhrəti gətirən bu rol idi.
Bu filmin çəkilişləri zamanı Dramatik bir epizod var idi. Rejissor Ptuşko tərəfindən başladıldı və o, bunu yumşaq desək, səhv etdi.
Çəkiliş günlərindən birində, hazırlıqsız, xəbərdarlıq edilmədən Dovjenkonun studiyasının köşkünə girən Maria Kapnist birdən arxasında bi r uşaqlıq uğultusunu eşitdi (pələnglər həmişə arxadan hücum edir.) Arxaya dönüb baxanda qadın onu atlamağa hazırlaşdı. Yeri gəlmişkən, bunlar filmə daxil olan kadrlardır.
Qeyri-insani qızıl rəngli gözlərə birbaşa baxmaq qeyri-mümkün olanı həyata keçirdi: heyvanı tərk etməyə məcbur etdi.
Aktrisa özü, bu hadisədən sonra otele qayıtmaq üçün güc tapdı və yalnız otağa girdikdən sonra özünü idarə etməyi zəiflətdi.
Tamamilə dağılmış, huşunu itirdi və dörd gündür yaşadığı stresdən yataqda uzandı.
Anadangəlmə aristokratiya
Лакин, бу Пушкин фильм uyğunlaşmasından sonra, Мария Ростиславовна tələb olunmanın nə demək olduğunu hiss etdi. Rejissorlar onun üçün düzülmüşdülər. Axı onun aktyorluq bacarığı filmləri həqiqətən bəzəyirdi: aktrisanın iştirakı kiçik görünən epizodlara həqiqi ifadə vəhəmiyyət verdi.
Çəkiliş təkliflərinin sonu yox idi. Tənqidçilər onu Tanrıdan bölümün aktrisası adlandırdılar. Təsadüfi deyil ki, bir çox nəsil uşaq tərəfindən sevilən «Tunc Quş» filmindəki «Qrafinya» nı bu qədər inandırıcı oynadı!
Bununla birlikdə, içində axan həqiqi qan da reenkarnasyona kömək etdi. Bir vaxtlar bolluq və sevinc içində yaşadı. Gənc Maria, uşaqlığına baxmayaraq cehiz deyildi; Sudakda 70 otaqlı bir malikanəyə sahib idi. Bir zamanlar, başqa, inqilabdan əvvəl dünyada …
Böyük bir ana sarayı var idi — dolu bir qab, böyük bir mehriban ailə. O ərköyün oldu, sevildi.
Valideynlərinin hekayələrindən bilirdi ki, bir yerlərdə Aralıq dənizindəki Zant adasında, əcdadlarının qalasının qədim xarabalıqları var, Venedik sayılır.
Kapnist ailəsinin tarixi
İkinci dəfə Kapnistlərə qrafika titulu Ochakov yaxınlığında göstərilən cəsarətə görə Kraliça Elizabeth tər əfindən verildi. Qorxmaz Kapnistlərin ailə gerbində «Odda sarsılmaz» yazısı vardı. Ailə böyük və nəcib idi. Qızın atası — Ростислав Ростиславович Капнист — görkəmli dünyəvi bir şəxsiyyət idi. Aktrisanın anası Ukraynadakı гетман Sirko ailəsinə mənsub idi. Kiçik qrafinya adının tam adı Мариетта Ростиславовна Капнист-Серкодур. Qız əfsanəvi гетман ulu babası kimi qara dəlikli gözlərə sahib oldu. Sirkin ölümündən sonra silahlı qardaşlarına vəsiyyət etdiyi Белокаменная ətrafında vəsiyyət edilən bir əsər olan Kutuzovun gizli əmri ilə Fransızların motivasız şə kildə Moskvanı tərk etdikləri bir hekayə var. Məryəmin əcdadı həm hərbçilər, həm də tarixçilər tərəfindən yenilməz olaraq qəbul edildi: 55 döyüş — və bircə məğlubiyyyət deyil!
İngilis sahilindəki Kapnist Salonu Sankt-Peterburqda çox populyar idi.
Маэстро Шаляпин özü 18 dil bilən qəhrəmanımızın anası, gözəl Анастасия Дмитриевная ümidsiz bir şəkildə aşiq idi.
Gəncliyində teatr arzusunda olan Maria Kapnist, dünya şöhrətli bir neçə vokal dərsi aldı. Qız canlı və bədii idi: gözəl oxudu, rəqs etdi, həmişə gənclər şirkətinin ruhu idi …
İnqilab. Ailə faciəsi
Fərqsiz ittihamlarla 15 illik ağır əmək öz işlərini gördü: çiçəklənən bir qadın, zadəgan qadın Мария Капнист, мина графинасина ç еврилди. Gələcək aktrisanın bioqrafiyası, gördüyünüz kimi, faciəlidir.
İrəliyə baxaraq, deyək ki, tale onun üçün ədalətli oldu. Qədim Roma qanadlı «Tikanlardan — ulduzlara» ifadəsi ilə səsləşən «Vüsotskinin mahnısında deyildiyi kimi) «düşmək, gün batmaq» ilə bitməmiş, şəhidin qabağında «yüksəlmək və yüksəlmək» гёзленилирди.
Dəhşət Peterburqdan gələn xəbərdən sonra başladı. Kapnist ailəsinə qarşı repressiyalar dərhal gəldi. Ата Ростислав Ростиславович inqilabın ilk günlərində bolşeviklər tərəfindən vuruldu. Qəhrəmanımızın sevilən böyük bacısı Liza bundan xilas ola bilmədi və qırılmış bir ürəkdən orada öldü.
Ailəsi ilə birlikdə yaşayan öz xalası, Maria’nın qar şısında vuruldu. Bu cinayəti törədən barbarlar birtəhər qızın yanan baxışlarını bellərində hiss etdilər: «Görün bizə necə baxır, gəlin onu da vuraq!» Sözlər özləri tapıldı və deşici bir fəryadla Məryəmin ağzına soxuldu: «Sənin belə bir sifarişin yoxdur, edə bilməzsən!»
Sonra Krımda 3000-dən çox insan məhkəmə və istintaq olmadan vuruldu. Татарлар яхшы вафат этмиш сайын айлсинэ рэгбэт бэслəйирлэр (инкилаб капнистову крымда тапды), аналарины вə ушакларыни цыр-джындыр эртдю, гизл ənmələrinə kömək etdi.
Ən yaxşı illər düşərgələrdədir
Ancaq bolşeviklərin qolları uzun idi. Daha sonra Gülağda ona acı qalmamağa, insan qalmasına nə kömək etdi? Daha sonra aktrisa danışacaq: gördüyü yuxu kömək etdi. Gəlin bu görmə haqqında danışaq. O, aclıqdan əziyyət çəkən insanların arasında. Və ondan başqa heç kim papatyanın üstündə dayanan taxıl çuvalını görmür. Sonra dırmaşaraq insanlara Taxıl paylamağa başlayır.
«Niyə bu yuxu?» Мария oyandıqda özündən soruşdu.
Və sonra təxmin etdim: acı olmağa ehtiyac yoxdur, nəyin bahasına olursa olsun mehriban qalmalıyıq.
Orada, düşərgələrdə, daha sonra vurulan bir mühəndisə aşiq olan Radu adlı bir qızı dünyaya gətirdi. Zorbalığa təslim olmamaq, əzabkeşlərinin təkidi ilə abort etdirməmək. Düşərgə uşaq bağçasında qızının necə döyüldüyünü və alçaldıldığını görəndə özünü saxlaya bilmədi və sadist müəllimin özünü əlavə c аз алды.
Сарсылмаз по адресу:
Gələcək aktrisa, kremlər əvəzinə illərlə dərisinə dəm vurmalı olduğu zaman gözəllikdən əvvəl idimi (o zaman məhkumların təcavüz ə məruz qalmamaq şansı var idi)?
Zonada bir iş üçün bir yerin olmasını Мария Капнист öz qaydasında elan etdi: bir hərəkət. Bir dəfə mədəndə işləyərkən, dağdan bir yarım tonluq arabanın bədbəxtlik içində özünə arxa vəziyyətdə dayanan həmkarlarının üstünə yuvarlandı ğını gördü. Balaca qadın özü haqqında düşünmədən yolunu kəsməyə tələsdi. Bu güc haradan gəldi?
Və sonra həyatla ölüm arasında şüursuz bir həftə yaşadı, ağlayan dostlar ona qanlarını bağışladılar.
Onun başına gələn başqa bir triller haqqında: məhkumlar (qəhrəmanımız da daxil olmaqla), «konsepsiyalara görə» hərəkət edərək, «ölüm üçün ölüm» principinə görə sərt ədaləti həyata keçirdilər (bir təcavüzkar-müşayiəti kömürdə diri-diri basdırdılar, imtina edən bir qadını vurdu) онунла ятмак)? Vaxt keçdi. Başqa bir düşərgədə səhnəyə gələn Maria Kapnist onunla görüşdü (bu cani necə sağ qaldığı bilinmir). Və onun üçün tanınan həyat kabusa çevrilir. Öz sənətinin biliyi ilə o manyak onu döyməyə başlayır ki, «köhnə dost» uzun vəzablı ölsün.
Boş yerdə
Bütün bunlardan sonra bir insan üçün aktyor yolunun mümkün olduğuna inanmaq çətindir. Актриса Мария Ростиславовна Капнист театр университетлəриндəн мэзун олмады. Aydındır ki, taley müdaxilə etdi.
Ancaq əvvəlcə dözülməz dərəcədə çətin idi. 1958-ci ildə, «cinayət tərkibinin olmaması səbəbi ilə» keçmiş «faşist» (58-ci maddə «Antisovet təbliğatı» ilə cəza çəkən məhbusların düşərgələ rində gözətçi deyilir) sərbəst buraxıldı, Мария Киева getdi.
Mənzil yox idi. Катар stansiyalarında yatırdım. Təmizlikçi, masajçı kimi işləyirdi. Qızı Radunu tapmaq və qaytarmağı xəyal edirdi (həbsdədir, onu böyütmək hüququndan məhrum edildi). Bəlkə, onda yalnız bir qızın xəyalı onu dünyada saxladı.
Təsadüfən — кинотеатр
Bir dəfə yorğan pencəkli və makiyajda tipik bir qadın (Maria uzun yeddi ildir üzünün dərisindən gündən-günə is yuyurdu) rejissor Юрий Лысенко tərəfindən Dovzhenkonun studiyasının yaxınlığındakı kabinədə növbə çəkdi.
Yüngül əli ilə gələcək Украинская ССР əməkdar artistinin kinoya gəldiyini düşünə bilərmi? Sonra Maria Rostislavovnaya yaxınlaşdı və onun hansı dəstdən olduğunu soruşdu. Və sonra sözün əsl mənasında onu O. Goncharun romanı əsasında çəkilən «Таврия» filmində rol almağa sürüklədi.
Diletant Ana Üstün roluunun öhdəsindən parlaqlıqla gəldi. Maria Rostislavovnanın otuz beş illik aktyorluq karyerası belə başladı.1994-cü ildə aktrisanın iştirakı ilə son film “Xanımın məsəli” çıxdıqda, o, artıq həyatda deyildi.
Filmoqrafiya
Onun rolları ilə bəzədilmiş əsas lentləri sadalayaq.
50-60-cı illərin sonları | «Таврия», «Vətəndən Uzaq», «Uçan Gəmi», «Dushka», «Biz, İki Adam» «, «İnanmaq İstəyirəm», «Müharibə və Sülh», «Bilinməyən əsgərlər yoxdur», «Kiçik olduğu üçün böyük çətinliklər» oğlan», «Hata Onore de Balzac», «Oğullar döyüşə girir» |
70-ci illər | «Haradasınız, cəngavərlər?», «Олеся», «İtkin məktub», «Ruslan və Lyudmil а», «Köhnə qala», «İnam, ümid, sevgi», « İlk baxışdan sevgi», «Qəmdən qorxmaq — Xoşbəxtlik görünməyəcək», «Tunc quş», «Əsgərlər», «Gedirsən», «Yumşaq qaynadılmış çəkmə lər», «Tabor göyə gedir», «Kral Staxın vəhşi ovu» |
80-е годы | «Копилка», «Любитель комиксов», «Андрей и Сербаз», «Шанс», «Дон Жуанин vəsvəsəsi», «Премьера Сосновкады», «Иванко və Чар Поганин», «Göz yaşı adasında iki», «Kəpənəyin qayıdışı», «Yankilərin Kral Artur Məhkəməsində Yeni Sərgüzəştləri», «Vrubel haqqında eskizlər», «Gənc Qadın Üçün Bir Kişi» |
90-cı illər | «Кады», «Огре», «Ишарели», «Учюн юрыи», «Лох — суюн калиби», «Каранл» ıq sular», «Анна Карамазофф», «Ağ paltar», «İşıq otağının misalı» |
Ömrünün sonuna qədər Мария Капнист əla yaradıcılıq formasını qorudu.
Filmoqrafiyası буна sübutdur. Sevdiyi ilə — aktyorluqla yaşadı, amma həyatda açıq, dürüst, mehriban və mərhəmətli idi. Ətrafdakılar onu sevirdilər. Aktrisanın qəfildən kəsilmiş qısa ömrü yarımçıq uçuşa bənzəyirdi.
Мария Ростиславовнанин кызы ил мунасибэтлэри ялныз 70-ци иллэрин сонларинда яксшылашмага башлады си бираз вахт альды). İndiyə qədər Rada yalnız anasını sevən və onu böyüdən, övladlığa götürən anasını (özü də kasıb olan, Lavrenty Beriyanın özbaşınalığına gö rə öz qızını itirmiş bir qadın) tanıyırdı.
Ölümcül qəza
Aktrisanın həyatı birdən bitdi. Sanki həqiqi deyil, hansısa bir yazıçı tərəfindən icad edilmişdir …
1993-cü il oktyabr ayının axşami, aktrisa Maria Kapnist, Dovzhenko kinostudiyasında Pobeda prospektini keçmək istəyərkən bir maşın onu vurdu. Düşüncə içində, yaxınlaşan maşını görmədi.
Həkimlər xatırladılar: xəstəxanada belə, bu balaca, arıq qadın təbii davranış və ehtirassızlığı ilə seçilirdi.
O, ağrılı bir şəkildə dözdü və xəstəxanada olarkən ağırlaşmalardan öldü.
25.10.1993 Мария Ростиславовна Капнист-Серко Ольдю.
Nəticə yerinə
Maria Rostislavovnanı aktyorluq atelyesindəki həmkarları arasında fərqləndirən nədir? İnanılmaz, anlaşılmaz təbii aristokratiya. Кирона япышмади! Müasirlərin xatirələrinə görə, onun üçün təmiz və istedadlı insanların çəkildiyi məlum deyil. Sankt-Peterburqdakı atasının салону kimi mənzili (təbii ки, miniatür şəklində) daima ziyarət edildi.
Dedikodu, xəsislik, gizli intriqalar — bunların hamısı, təssüf ki, aktyor mühitində nadir deyil. Ancaq həmkarları onu murdar oyuna cəlb etməyə belə çalışmadılar. O, yuxarıda idi və kir ona yapışmadı. Ətraf aktrisanın kristal dürustlüyünü шипение edirdi. Истедади да Данилмаздир. Axı, bu gün də Maria Kapnistin rol aldığı filmin tamaşaçıları sevilir.
Filmlər onun üçün ən yaxşı abidə, Sovet ekran qrafinya’sıdır.
100 лет со дня рождения Марии Капнист Украинская почта.
100 лет со дня рождения Марии Капнист Украинская почта.
| |||||||||||||
..